Vandaag verlaat ik Chipangali en reis ik door naar Zambia. Op het moment dat we in de ochtend samen zitten komt er een baby steenbok binnen. Erg schattig en ze moeten hem met de fles voeden. Maar ik kan hier niet meer van genieten, want ik ga er vandoor. Ik ben vroeg opgestaan, want ik moet Chipangali al verlaten om 07.45u in de ochtend.
Ik zit in de inmiddels in de bus naar Zambia en het is heel erg druk. Waarschijnlijk omdat er gisteren dus geen bussen reden. We rijden pas 10 minuten wanneer we al weer stoppen... er is een probleem met de bus maar ze hebben geen idee wat. Dus we staan even stil en ze proberen er achter te komen wat er aan de hand is. Na enkele minuten verlaten we deze bus en gaan we in een andere bus. Gelukkig heb ik een vrouw naast me die mij even inlicht en helpt, want ik ben de enige muzungu (blanke) en het gaat allemaal in de lokale taal haha. Dus even alles over verhuizen naar de andere bus. Dan starten we aan poging twee. Echter voordat we willen wegrijden, breekt de hel los.. Mensen krijgen ruzie over de zitplaatsen, omdat mensen die in de eerste bus konden zitten, nu soms moesten staan. Hier kwam een hoop gekakel en geruzie over, zeker omdat het eigenlijk een overvolle bus was. Maar al met al gaan we dan uiteindelijk toch rijden. In plaats van 08.00u vertrekken we nu ongeveer om 09.30u. Na een lange busreis zonder airco (gelukkig was de ochtend koel), kom ik eindelijk aan. Hier word ik opgehaald door mijn taxi en gaan we naar de grens van Zimbabwe. Dat allemaal geregeld moet ik een andere taxi pakken om 'no mans land' over te steken naar de Zambiaanse grens. Eenmaal daar weer aangekomen, laad ik mijn spullen uit de taxi. Opeens voel ik iets of iemand aan mijn plastic tas met souvenirs trekken.... Ik kijk om en wat greep mijn tas... een baviaan haha! Gelukkig liet ik de tas niet vallen en dus was alles nog heel, behalve de plastic tas... Dan komt er een opdringerig ventje die mijn tassen wil dragen voor 1 dollar en ik moet meerdere keren zeggen dat ik dat niet wil en dat hij mijn tassen moet terug geven. Pff zucht irritant haha. Wanneer ik weer alles heb loop ik naar het immigratiegebouw. Hier regel ik mijn werkvisum voor 30 dagen. Deze moet ik straks verlengen, wat zo'n 225 dollar kost....    

Kennedy (de man van het echtpaar van Dream Livingstone) staat me al op te wachten en komt kijken of alles goed gaat bij de aanvraag van het visum. Dan is alles geregeld, klaar is kees, en we lopen door naar buiten richting zijn auto. Gelukkig draagt hij zich als een echte man en tilt hij mijn zware tas haha . Daar ontmoet ik ook Rabeccah (de vrouw van het echtpaar van Dream Livingstone) en dan gaan we gezamenlijk naar de auto en gaan we op pad richting het vrijwilligershuis (Sunbird). Tijdens deze autorit vertelt Rabeccag wat over wat we zien en kletsen we gezellig. Het zijn erg vriendelijke mensen die je welkom laten voelen. Wanneer ik aankom ontmoet ik enkele vrijwilligers en wat personeel. Dan drop ik alles in mijn nieuwe kamer voor de komende 7 weken. Ik verblijf in een kamer met 2 andere Nederlandse meiden. Dan krijg ik een korte rondleiding en daarna ga ik alles uitpakken, een snelle douche en dan is het alweer etenstijd. Ik was namelijk pas rond 16.45u in het vrijwilligershuis. Na het eten spelen een aantal vrijwilligers een spelletje: Heads up. Je krijgt verschillende woorden op je hoofd (via de telefoon) en de rest omschrijft en jij moet raden. Erg gezellig!
Ik heb een goed gevoel over deze plek en ik denk dat het gezellig gaan zijn; er zijn namelijk ook veel meer vrijwilligers dan in Zimbabwe. Met mij erbij zijn er nu al een stuk of 20 en dit weekend komen er nog 8 bij, en gaan er 3. Een gezellige groep! Na het spelletje gaan we slapen.