Vandaag in de ochtend op school doen we huisbezoeken. We gaan bij 3 kinderen langs, waarvan er 1 Bruno is, uit mijn klas. Op bezoeken we het Litota (?) huis. Dit is een huis voor 'crisis' kinderen. Kinderen die op straat leven of waarvan de ouders (net) overleden zijn en op straat dreigen te komen, omdat ze niemand hebben die voor ze kunnen zorgen. Dit is een initiatief geweest van een Nederlandse vrouw, super tof en mooi initiatief! Als het goed is opent het huis in Januari en hopelijk kunnen ze straks uitbreiden, als ze het geld hebben. Wanneer we bij dat huis zitten vertelt Katherine ook wat over haar leven. Supermooi en interessant; wat heeft die vrouw veel gedaan en bereikt voor kansarme kinderen. Ze heeft zelf 7 kinderen. De eerste 2 waren een tweeling, dit ze geadopteerd had. Een ander kind heeft ze van de straat geholpen en woont nu bij haar en als ik me niet vergis had ze ook kinderen van de school die geen thuis meer hadden, door wat voor redenen dan ook, in haar huis opgenomen. Van de 7 kinderen is er geloof ik naar 1 (of misschien zelfs geen) haar biologische kind.
Van de drie huizen beginnen we bij die van een klein meisje. Wanneer het regen seizoen begint is de kans groot dat ze hun huis kwijt raken van wege de ligging in de 'gaten' en het materiaal van de huizen. Later vertelt Dafne me ook wat over dit meisje en hoe ze denkt dat ze misschien misbruikt wordt. Het meisje had haar eerder namelijk bij de borst en tussen de benen gegrepen. Blijkbaar weet ze niet dat dit niet gepast is. En ze heeft de leeftijd war ze dat wel zou horen te weten. Dafne had gehoopt de verzorgers daar te ontmoeten, om een indruk te krijgen of haar vermoeden zou kunnen kloppen. Helaas waren ze niet thuis. Ze woont met haar moeder en stiefvader, want haar vader zit in de gevangenis.
Het tweede huis waar we heen gaan is die van Bruno. We ontmoeten ook zijn oom. Hij zorgt voor hem want zijn ouders wonen erg ver van Linda. Tenminste dat is wat ze zeggen, maar dat zeggen ze ook als de ouders bijvoorbeeld dood zijn. Dit doen ze dan omdat ze het de kinderen niet willen vertellen, om hen verdriet te besparen. Ze hebben een 'badkamer' dat een hokje is van stokken met doeken om het af te schermen. Het huis was misschien 3 bij 2 meter; heel klein om met 2-3 man in te slapen. Bruno slaapt op een doek op de grond en zijn oom slaapt op een geïmproviseerd 'bed': kartonnen dozen, flessen ed vormen de lattenbodem met daarop wat lakens. Heel hartverscheurend om te zien, zeker omdat Bruno ook mijn leerling is; komt het toch dichterbij.
Daarna lopen we door naar het huis van het andere meisje. Wanneer we daar aankomen, zou je je bijna afvragen waar het is want het lijkt op een huis dat ze aan het bouwen zijn, maar dat is stop gelegd. Dan gaan we een kamer/het huis binnen. Dit is opslag, keuken en slaapkamer in één. Ook hier slaapt iedereen op een rietenmatje op de grond.

Onderweg komen we langs een lokale 'werkplek'. Hier zitten mannen en vrouwen stenen te hakken en deze kleiner te slaan. Allemaal op blote voeten en de vrouwen met hun baby op de rug of aan de borst. En dan wordt ons verteld dat één hele kruiwaren vol kleine steentjes (heel veel stenen en heel veel werk) wordt verkocht voor 8 kwacha. Dit is misschien zo'n 70 cent!! Dit is niks. Zo veel werk voor zo weinig geld. En dat allemaal zodat hun kinderen naar school kunnen. Wat heb ik een respect voor deze mensen, ongelofelijk! En tegelijkertijd is het zo hartverscheurend. Laat je toch weer even beseffen hoe belachelijk goed wij het hebben en dan nog steeds klagen. Klagen met gezonde benen. Deze mensen hebben het zo veel slechter, lopen elke ochtend naar school/werk voor zo'n 2 uur en klagen nooit. Wat een mentaliteit! Kunnen wij nog een hoop van leren!

En dan hoor ik onderweg ook nog eens dat de huizen die ik nu gezien heb niet eens de ergste waren. Mijn medevrijwilligster, die adhv fundraising huizen heeft gerenoveerd van de armste, vertelt me dat dit nog oke huizen zijn. Deze vallen niet direct uit elkaar of zijn super onveilig. Blijkbaar zijn sommige huizen nog erger... Ook al zullen deze huizen in het regenseizoen waarschijnlijk sneuvelen.

We zijn later terug op de school dan we dachten dus te laat voor sportclub. Nu blijkt echter ook dat de zaal vol was met een klas die les had, dus het kon vandaag niet doorgaan. Even lunchen en wat langer wachten dan op school. Dan ga ik door naar huiswerkclub. Ik heb een van de kindjes al een tijdje niet gezien en ik begin me zorgen te maken, want vaak als kinderen niet komen, niet naar school gaan, zijn ze ziek oid. Ze zijn namelijk zo gemotiveerd om te leren dat ze huiswerkclub niet zomaar missen. Dus ik heb Moses gevraagd of hij wist waar Davies is. Dit wist hij ook niet en vroeg of ik wilde gaan kijken of hij thuis was. Dus gingen Moses en ik op pad om Davies thuis te bezoeken. Eenmaal daar aangekomen was Davies niet daar omdat hij op school was. Positief in ieder geval dat het vanwege school is. We zeggen tegen zijn broer dat we hem missen bij huiswerkclub en of hij morgen kan langskomen. We lopen weer terug naar huiswerkclub, wat werk doen en dan terug naar huis. Ik ben doodop wanneer we terug gaan. In de ochtend 3-5 uur gelopen in ongelofelijke hitte; resultaat is een verbrande huid en veel zweet en dan ook nog de rest van de dag 'gewerkt'. Ik ben blij terug te zijn en te rusten, maar wat was dit een ongelofelijke inspirerende en bijzondere dag. Ga je toch stil staan bij je eigen leven.